Στις 25 Ιανουαρίου του 1994 το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό εκτόξευσε την διαστημική βολίδα Κλημεντίνη σε τροχιά γύρω από τη Γη. Μετά την περάτωση των στόχων στη γήινη τροχιά, η αποστολή συνεχίστηκε, με τη βοήθεια της NASA, σε σεληνιακή τροχιά.

Οι στόχοι της Κλημεντίνης ήταν πολλαπλοί: αφενός έπρεπε να δοκιμαστούν στην πράξη οι νέες τεχνολογίες του διαστημοπλοίου, αφετέρου έπρεπε να πραγματοποιηθούν επιστημονικές παρατηρήσεις που αφορούσαν τη Σελήνη. Και τα δυο σκέλη της αποστολής στέφθηκαν από επιτυχία.

Βασικός στόχος ήταν η λεπτομερής χαρτογράφηση της επιφάνειας του φεγγαριού. Για τον σκοπό αυτό, το διαστημόπλοιο ήταν εφοδιασμένο με 4 κάμερες παρατηρήσεων σε όλα τα μήκη κύματος (υπεριώδες, ορατό, υπέρυθρο) καθώς και με ένα υψομετρητή λέιζερ για μορφολογικές μετρήσεις στην σεληνιακή επιφάνεια.

Κατά τη διάρκεια των 71 ημερών παραμονής σε τροχιά, η Κλημεντίνη, στέλνοντας σχεδόν 1.000.000 φωτογραφίες, πραγματοποίησε πλήρως τον πρωταρχικό της σκοπό, χαρτογραφώντας 38.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της επιφάνειας του δορυφόρου μας.

Επιπλέον, οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν, βελτίωσαν τις γνώσεις μας για το ανομοιογενές βαρυτικό πεδίο της Σελήνης. Ταυτόχρονα βοήθησαν στη μελέτη του ηλιακού μαγνητικού πεδίου και των φορτισμένων σωματιδίων στην περιοχή της σεληνιακής τροχιάς.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο πάντως ήταν οι πρώτες ενδείξεις που προέκυψαν για την ύπαρξη υδάτινου πάγου στους πόλους της Σελήνης και οι οποίες έδωσαν το έναυσμα για την επανέναρξη της σεληνιακής εξερεύνησης μετά από στασιμότητα δεκαετιών.

Αυτήν την στιγμή, τα δεδομένα που συνέλεξε η Κλημεντίνη χρησιμοποιούνται για την ανάλυση της σύστασης του φλοιού και για την διερεύνηση ύπαρξης πάγου στον νότιο σεληνιακό πόλο. Επίσης τα στοιχεία αυτά θα χρησιμεύσουν για την μελέτη και τη μελλοντική εξερεύνηση μεγάλων επίπεδων περιοχών της Σελήνης ("θάλασσες") και γενικότερα για τη μορφολογία της επιφάνειας.